Vanwege de droogte kon ik onderaan de dijk mijn schuiltent neerzetten, dit heb ik voor het laatst kunnen doen in 2018. Ik heb een filmpje kunnen maken van een wassende bever, ontmoeting met de waterral en de kleine plevieren waar ik me bijna elke ochtend mee kon vermaken. Tenslotte kwam er ook nog een jonge scholekster langs, maar het meest bijzonder waren de reeën, die plotseling uit het riet tevoorschijn kwamen. Ik heb een mooie serie kunnen maken op deze voor mij gedenkwaardige dag.

Dit jong lag lekker te relaxen hoog boven in de spar. Ik had dit nog nooit gezien, maar het was erg amusant! Op de grond met statief en afstandsbediening en camouflagenet. Hier was het al diep in de schemering.

Eén van de jonge steenuiltjes op de dakpannen naast de schuur waar ze regelmatig gevoerd werden. Lastige plek om te fotograferen. Donker en lage sluitertijden, desondanks toch nog wat scherpe foto's kunnen maken. In afwachting van ouderuil met voedsel werd er veel gerekt, gestrekt en gebedeld.

Het lijkt alsof de steenuil tegen het konijn zegt: "Ik lust je rauw", kom maar op"! (aanvullingen welkom!) Vier weken heb ik genoten van de steenuilen. Prachtig om de hele ontwikkeling te zien. Mannetje had ik na 8 juni niet meer gezien en vond ik deze week terug: uitgedroogd en zonder kop. Kans is groot dat hij gepakt is door de havik, die 400 meter verderop broedt. Alle respect dus voor moeders die vier jongen heeft grootgebracht en die inmiddels allemaal uitgevlogen zijn.