Bryce Canyon is een Nationaal Park gelegen in het zuidwesten van de Amerikaanse staat Utah en is beroemd om zijn unieke, sterk geërodeerde rotsformaties van rood gekleurd zandsteen. Deze foto is gemaakt in 2001 op Velvia diafilm en nadien gedigitaliseerd.

In de omgeving van Haarlem zijn enkele mooie landgoederen die prima lenen voor natuur- en landschapsfotografie.

Oerbos in Europa? In Zweden houdt men vol dat het nog bestaat in dit natuurreservaat. Feit is in ieder geval dat de natuur hier volledig zijn eigen gang gaat. Dode bomen vallen om en vergaan in de kringloop van het leven. Zelfs de oorspronkelijk dia (ook organisch materiaal) gefotografeerd in 1998, bestaat niet meer. De digitale versie houdt het misschien nog een tijdje uit.

Gefotografeerd in 1979 op Afga 50S-Prof diafilm, een film met een korrel als een grindpad maar met mooie warme kleuren. Camera Canon T-90.

Een rivier in Zweeds Lapland. De oever is begroeid met de roodkleurige Wateraardbei. Gefotografeerd in de herfst van 1997 op Velvia diafilm.

Helaas nog net voor het moment dat ik digitaal ging. Dus een diascan (velvia) uit 2004.

Gefotografeerd in 1998 op Velvia-diafilm en nadien gescand. De Berkenboleet in een garnituur van herfstkleurende Zweedse kornoelje.

Een heel oude dia.

De Winterhoutzwam (Polyporus brumalis) is een winterpaddenstoel uit de familie Polyporaceae die van november tot april kan worden aangetroffen op dode takken en stronken van loofbomen. Deze zwammen groeiden op een omgevallen berk die net boven het ijs hing. Een dia gefotografeerd in 1997.

Een dia gefotografeerd op Velvia in 1997. Gescand, opnieuw bewerkt en "ontruist" (ontkorreld) en verscherpt met Topaz filters. Het bomijs ontstond doordat het water onder het ijs in de uiterwaarden terugliep in de rivier, waarna het ijs door zijn eigen gewicht doorzakte en brak.

Dia gefotografeerd in 2001, gescand en bewerkt in Photoshop

Een gescande dia gefotografeerd in 1991 in de AWL-duinen die toen nog niet volkomen vergrast waren.

Gefotografeerd in Lapland in 1998 op diafilm.

Deze Bidsprinkhaan zat eenzaam en alleen midden op een stil bergweggetje in de Picos de Europa. Ik heb hem voorzichtig met mijn zakdoek opgepakt en op een Egelantier-struikje langs de kant van de weg gezet. Als dank voor mijn levensreddende actie gaf hij mij alle tijd om hem te fotograferen. Geen focus-stack want dat bestond toen nog niet.

In Zweden zijn een paar reservaten met het predicaat oerbos. Eén van die bossen heb ik in 1998 bezocht. Bij de ingang van dit reservaat stond een houten kist met daarin een gastenboek. In dat boek vond ik de naam van Fred Hazelhoff, een bekend natuurfotograaf en Scandinavië liefhebber. Door het bos loopt een wandelpad maar als je leuke plekken zoekt om te fotograferen moet je van het pad af en wordt het kruipdoor-sluipdoor. Baardmossen, omgevallen bomen die langzaam vergaan kenmerken het beeld.

Recht uit zee mijn busje in.

Tien minuten later dan de vorige foto van Jökulsárlón. De mist is nu potdicht.

De kenmerkende kleuren van de bergen worden veroorzaakt door Rhyoliet, een vulkanisch gesteente in kleur variërend van geel, via rood tot blauw aan toe. In het analoge tijdperk moest ik soms grote afstanden lopen om storende rommel zoals plastic zakken te verstoppen. Tegenwoordig kunnen we dergelijke troep heel simpel weg klonen. In dit landschap zaten ver weg in de groene vlakte twee Wilde zwanen, die heb ik maar weggepoetst omdat ze teveel op plastic zakken leken.

In de winter van 1997 bevroor het water in de ondergelopen uiterwaarden van de IJssel. Toen het water weer terugliep naar de rivier zakte het ijs in en ontstonden leuke vormen. Het late licht met wat avondrood zorgde voor een aardig sfeertje.

Een mistbank komt over de gletsjer naar ons toe rollen en even later was het potdicht. De snelle weersveranderingen zijn bekend voor dit land. De IJslanders zeggen dan ook dat je maar een paar minuten hoeft te wachten als het weer je niet bevalt. 

Een diascan die ik opnieuw bewerkt heb in Photoshop.

Ik heb me altijd geërgerd aan de naam Tafeleend. Deze eenden horen niet op tafel maar in het water.

Het was in de strenge winter van 1995 dat delen van de Waddenzee bevroren waren. De oude zeewering was met ijs afgezet.

Het Diaconieveen is een natuurgebied van It Fryske Gea in Z.O. Friesland. Dit werd vroeger door de kerkelijk armenzorg van Nijeberkoop gebruikt voor de opgraving van turf om de plaatselijke bevolking in de winter warm te houden. In de winter van 1997 was het ijs sterk genoeg om mij te dragen en kon ik de hele plas afstruinen op zoek naar mooie plekjes.

Dertig jaar geleden. Toen had je op diverse plaatsen vanaf de dijk nog vrij uitzicht over de plassen.

Nota Bene: Dertig jaar geleden gefotografeerd, dus uiteraard een diascan. Toen zagen de duinen er wel anders uit. Tegenwoordig zijn deze veel meer vergrast.

Het ven werd nat maar dat was die al lang. Vroeg in het voorjaar met bloeiende gagel en wilgenkatjes. Een diascan.

Vroeger kon je met de eigen auto naar het Viewpoint Snøhetta rijden, een mooi architecturaal vormgegeven bouwwerk in een prachtig berglandschap. Tegenwoordig kan je er helaas alleen komen met een pendelbus die in het seizoen een paar keer per dag heen en weer rijdt. Toppunt van frustratie is als je onderweg muskusossen in het landschap ziet waar je dan niets mee kunt. Warme vs. koele kleuren.

Zwart-wit ? Nee, nog net een klein gelig zweempje. Langs de mooie, hooggelegen bergweg 55 in Noorwegen. Licht vs. Schaduw.

Strijklicht en een zwarte lucht, daar hou ik van. Licht vs Donker, Geel vs Blauw

Rauðasandur ligt in het uiterste noordwesten van IJsland, vlakbij de beroemde zeevogelkliffen van Látrabjarg. Het strand dankt zijn naam aan de rode tot goudachtige kleur (afhankelijk van de belichting). Dit in tegenstelling tot de stranden in zuid IJsland die zwart ven kleur zijn door de vulkanische as. Blauw-geel kleurcontrast.