Wat is het toch een mooi gebied, het Woldlakebos. Een stack van 6 opnamen.

Deze elegante soort dankt zijn naam aan het feit dat hij omstreeks 1950 in Nederland voor het eerst werd waargenomen in de Kempen (Noord-Brabant). Hoewel de soort nog steeds als zeldzaam te boek staat heeft hij zich na verloop van tijd toch ook in de Weerribben gevestigd. Kenmerkend voor de soort zijn de zwarte druppelvormige vlekjes op het achterlijf.

Als je door omstandigheden (wind) zoals hier geen focusstack kunt maken en je wilt toch een scherpe foto van een libel maken, dan is het zaak om de lens zo goed mogelijk haaks op het lichaam van het dier te richten.

Manoeuvrerend door de oevervegetatie heen gefotografeerd.

Je moet wel geluk hebben als ze even op een plekje gaan zitten dat in fotografisch opzicht niet al te rommelig is. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ze al parend ook nog kunnen vliegen en vraag me af wie er dan stuurt. Bij een tandemfiets kan je het direct zien maar bij een libellentandem is dat wat lastiger.

Het probleem bij het fotograferen van vlinders is vaak dat je ze niet helemaal scherp kunt krijgen. Deze Dagpauwoog was zo vriendelijk om zijn vleugels helemaal plat uit te strekken. Een stack was dus ook niet nodig.

De Grote gerande oeverspin is de grootste spin die we in Nederland tegen kunnen komen, afgezien van een enkele Tarantella misschien die clandestien in een doos met bananen ons land binnenkomt, maar die wordt direct doorgestuurd naar Ter Apel. De oeverspin loopt met groot gemak over het water door gebruik te maken van de oppervlaktespanning en maakt daar kleine deukjes in.

Een paar dagen met twee broers op stap geweest. Ook het Woldlakebos werd bezocht voor de vlinders maar die lieten het behoorlijk afweten. Gelukkig waren deze twee Groot Dikkopjes mij welgezind.

Binnenkort verschijnen ze weer.

De moeder van de Ringelrups, een nachtvlinder, zet haar eitjes in ringvormige banden af op dunne takjes van allerlei soorten loofbomen en struiken. De rupsen die er uitkomen kunnen zo’n vier cm lang worden. Dankzij een stack van vijf opnamen kon de rups over de volle lengte scherp worden afgebeeld. 

Een ideale manier om de naam van een soort plant of dier te achterhalen is om een foto daarvan te uploaden in “waarneming.nl”.

Hoewel er een stevige bries stond liet deze schone dame die laag in de luwte in het riet zat zich gewillig fotograferen. Stack van vier opnamen.

Een stack was niet nodig omdat de lens haaks op het lichaam van de libel was gericht.

Deze libel gemaakt in woldlakebos

Dit is een stack van 15 foto's, Ik heb een tijdje deze spin gevolgd. Telkens verdwenen er weer een aantal kleine spinnetjes. Vind ik erg boeiend!

Zelfs al parende zijn ze nog erg vliegerig midden op de dag, maar soms blijven ze net lang genoeg zitten. Ik heb ook wat lichter opgemaakte versies gemaakt, maar vond deze het mooist, omdat de libellen daar het best afsteken tegen de achtergrond.

Zoals in een eerder gepubliceerd artikeltje werd beschreven draagt het vrouwtje van deze spinnensoort haar eitjes een tijd in een eicocon in haar kaken met zich mee. Kort voor het moment van uitkomen van de eitjes weeft ze een koepelvormig web waarin ze de cocon ophangt. Een cocon kan wel 300 jongen bevatten die nog een tijd door de moeder bewaakt worden.

Ik vond deze moerassprinkhaan toen ik op zoek was naar libellen.

Toen ik gisteren in het Woldlakebos kwam, bleek langs de sloten al het riet te zijn weggemaaid. Daardoor zaten de meeeste libellen onbereikbaar voor mijn macrolens en heb ik mijn 100-400 zoomlens gebruikt. Wat erg opviel, was het aantal libellen met kapotte en/of vervuilde vleugels. Bij deze is dat ook te zien, hoewel ik er gezien heb die er veel erger aan toe waren.

Uit de hand gefotografeerd. Er zaten heel veel van deze libellen.

Een beetje tegenlicht doet het goed.

Deze rups van Koninklijke bloede doet zich tegoed aan de droge vruchtjes van de Engelwortel. We zouden hem een mals groen blaadje van harte gunnen. Stack van zeven opnamen.

Deze libel had gehoord dat het Woldlakebos een goed gebied was om soortgenoten te treffen en moest zich even oriënteren op deze plattegrond.

"Ik woon al dagenlang op deze oude Engelwortel en ben al helemaal gewend aan die natuurfotografen. Ik poseer graag voor ze en hoop dat ze er wat moois van maken."

ik vind de Lady toch echt mooier dan de Gentleman. Geen stack.

Op advies van Klaas Brolman (waarvoor dank) heb ik de oorspronkelijke foto gecropt waardoor de libel prominenter in beeld komt te staan en meer kijkruimte krijgt. Dat is toch een van de pluspunten van DDN dat de deelnemers elkaar tips kunnen geven om tot betere resultaten te komen. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Sommige mensen vinden het mannetje van deze soort mooier, ik geef de voorkeur aan het vrouwtje. Dat zal wel gender gebonden zijn.

Even geen wind, klik

Een stack van drie opnamen was voldoende om ook twee vleugels scherp te krijgen.

Het ronde gat in het mantelschild is de ademopening. De slak beweegt zich voort over een taaie slijmlaag. Ik heb eens ergens gelezen dat als je een scheermesje recht voor hem zet hij er overheen kruipt zonder zich te snijden, maar ik heb dat nooit uit geprobeerd. De twee lange tentakels fungeren als ogen waarmee hij alleen maar licht en donker kan zien, met de twee korte kan hij voelen en ruiken.

Overduidelijk een levenslustige dame.