Knokkende meerkoeten, terwijl mevrouw meerkoet in de achtergrond toekeek. Helaas kreeg ik de ene vleugel er net niet helemaal op, maar ik vond het een mooi actiemoment. Laag zittend langs het pad.

Deze kleine plevier liep mij mooi tegemoet, weerkaatst in een gele gloed. De zon was inmiddels al voldoende boven de de dijk uitgekropen en scheen op het riet wat een gele gloed gaf. Dat werd weer weerkaatst in het water. Deze unieke kleurencombinatie, duurde ongeveer twintig minuten, daarna werd het weer wat grauwer. Vanuit schuiltent.

Moeder reegeit en haar twee kinderen liepen langs het riet en aten onder andere van de heerlijke bloemen. Vanuit de schuiltent.

Voorzichtig kwam moeder reegeit en haar twee reekalfjes uit het riet te voorschijn. Lekker door het water lopend en af en toe van de bloemen tussen het riet etend.

Vanwege de droogte kon ik onderaan de dijk mijn schuiltent neerzetten, dit heb ik voor het laatst kunnen doen in 2018. Ik heb een filmpje kunnen maken van een wassende bever, ontmoeting met de waterral en de kleine plevieren waar ik me bijna elke ochtend mee kon vermaken. Tenslotte kwam er ook nog een jonge scholekster langs, maar het meest bijzonder waren de reeën, die plotseling uit het riet tevoorschijn kwamen. Ik heb een mooie serie kunnen maken op deze voor mij gedenkwaardige dag.

Het enige wat ik met deze foto kon doen: experimenteren! De foto is met vol tegenlicht gemaakt toen de zon al even op was. Komt bij dat de schuur met lamp fotografisch zo lelijk was/ is, dat ik me maar lekker in Photoshop heb uitgeleefd. Ik ben benieuwd of het bevalt. Normaal lukt high key me niet zo en foto's omzetten naar zwart/ wit of grijswaarden spreekt me meestal niet zo aan. Maar deze foto leende zich er mooi voor :)

Onderonsje tussen de twee jonge steenuiltjes. Licht niet ideaal, maar mooie momenten meegemaakt.

'Slecht weer bestaat niet'. Twee en een half uur in de stromende regen, kletsnatte tent, maar goed aangekleed, zowel fotograaf als apparatuur, gaf dan toch het vurig gewenste resultaat. Het meest ondernemende jong van de twee nam een douche op het dak van de steenuilkast. Gouden momenten! Het andere jong vol verbazing vooruit starend als er ineens een vleugel voor je neus hangt...

Vanochtend vond ik deze steenuil dood onder de nestkast. Ik heb het vermoeden dat de uil gepakt is door de steenmarter. De steenmarter is in het oosten een toenemend probleem. (Zo heb ik heb ook een steenmarter in huis gehad en velen in de straat ook in de auto). Het is nu afwachten of de andere uil het in haar/ zijn eentje redt. Ik weet dat er in ieder geval 1 jong is.

Een 'nieuw' steenuilenjaar. Dit is één van de ouders, begonnen aan zijn avondronde. Ongeveer een half uur na zonsondergang. Vanuit schuiltent, met afstandsbediening en door het late moment hopend dat hij heel even stil blijft zitten. Hopend op veel muizen, maar zag aan het begin van de schemering dat de eerste muis al afgeleverd werd aan moeders in de steenuilkast.

Vrouw bosuil lekker relaxend in de naaldboom. Ik hoop dit seizoen weer van dit prachtige koppel te kunnen genieten. Hoewel ik niet weet of ze nog in dezelfde samenstelling zijn. We zullen zien :)

Ik wilde putters op de zonnebloemen fotograferen. Ik zat op mijn krukje links van de putters..., putters gaan naar rechts. Ging ik aan de andere kant (rechts) zitten, deden de putters het tegenovergestelde. De laatste poging, zat ik onder een camouflagenet op de grond tussen de (boeren)kolen om de putters op de zonnebloemen te fotograferen. De putters gingen naar achteren. Zucht! En toen, zag ik iets vanuit mijn ooghoeken... bijna in mijn lens... een paapje. Heel blij mee!

Een half uur na zonsondergang, de camera lukte het soms niet meer om (automatisch) scherp te stellen! Maar het was het wachten waard. Prachtig. Vlak voor de bosuil wegvliegt, gaat hij op de rand zitten en scant zijn omgeving. Dat kan enkele minuten duren, maar soms ook heel kort. Vanuit schuiltent met extra camouflage. Vastgezet en afstandsbediening.

Één van de weinige foto's die rechtstreeks zo uit de camera rolde. Zag dan ook pas op de computer het resultaat. Stond dit jaar ook in het blad uilen.

Man steenuil zat lekker op het dak van de stal toen hij belaagd werd door een zwaluw. Of zijn het er twee? Normaal ben ik te laat met afdrukken, maar deze vloog net door het beeld toen ik al afdrukte.

Grutto in een kleurrijke omgeving.

Vreselijk weer, nat, koud, 05.17 uur, bewolkt. Gevolg: hogere iso en lage sluitertijden. Uitslapen dan maar? Nee, mijn passie voor de steenuilen is te groot. Helaas is één van de steenuilen overleden (deze gaat naar Wageningen voor een onderzoek naar pesticiden), van de twee andere jongen, zie ik er nog één. Ik hoop dat er nog meer zijn, toekomst zal het uitwijzen. Vanuit schuiltent en extra camouflage, lens vastgezet en afstandsbediening. Uilen kunnen mij niet zien en horen.

Meestal ben ik niet zo van de experimenten, maar mijn camera wel! Geen idee of dit aanslaat. 's Ochtendsvroeg met nog zeer weinig licht: lage sluitertijden levert soms grappige foto's op. Canon R6, 600 mm en 1.4 extender. Schuiltent met afstandbediening.

Man bosuil neemt het er nog even lekker van voordat hij op jacht moet om zijn kroost te voeden.

Dit jong lag lekker te relaxen hoog boven in de spar. Ik had dit nog nooit gezien, maar het was erg amusant! Op de grond met statief en afstandsbediening en camouflagenet. Hier was het al diep in de schemering.

Steeds lukte het mij niet (eventueel) jonge bosuilen te ontdekken, terwijl ik de ouders in de linde wel al een paar jaar volg. Dit jaar doe ik pogingen om de jonge bosuiltjes wel te volgen. Dat is niet makkelijk. Het nog niet vliegvlugge jong zat hier rustig op een tak in de linde, maar klimmen kon het al als de beste! Ik ben zodanig om de linde gelopen totdat ik de boomstam in de achtergrond achter het jong had staan.

Het zou droog blijven!

Rustig bidden was erg lastig voor vrouw torenvalk. Een rondtrekkende groep spreeuwen maakt het speuren erg lastig.

Eindelijk lukte het mij na ongeveer 2 jaar om vrouw bosuil volledig (in ieder geval de kop) in beeld te krijgen. Soms had ik ze al samen gezien in deze holte, wat overigens géén broedholte is. Meestal zit man (de rooie, zie eerdere foto's) er alleen in. Nadat ze man de holte uitgejaagd had, liet ze zich even in vol ornaat zien om vervolgens ook op stap te gaan. Vanuit schuiltent.

Het is lang geleden dat ik voor het laatst een macrofoto heb gemaakt, maar toen ik de uitgebloeide geraamtes van de lampionplanten zag, wist ik dat ik daar iets mee moest doen. Ik heb me twee halve middagen uitgeleefd op de 'karkassen'. Ik merkte dat ik het mooiste licht, ook hier met macro, rond- en na zonsondergang had. Heel veel onderbelicht, in Photoshop/ Lightroom het contrast nog wat verder opgeschroefd en (denk ik) ook de verzadiging nog beetje verhoogd. Geen idee of dit aanspreekt?

Naarmate er steeds meer verval optrad in de oude boerderij, de schuren, het woonhuis, de stallen en het kippenhok, was het vaak gokken waar ik de schuiltent neer moest zetten. Vaak was het afwachten en dook ergens één van de steenuilen wel weer op. Zoals hier in het vervallen kippenhok.

Jonge steenuil in een vervallen oude schuur van zo'n typische ouderwetse keuterboer. Heerlijke omgeving voor zowel steenuil als fotograaf! Twee staande foto's, samengevoegd.

Pas na een paar jaar kwam ik erachter dat de steenuilen onder de pannen van de deel broedden. Dit is één van de jongen die mij eerder in de gaten had dan ik hem/ haar! Ook deze schuur is reeds lang tegen de vlakte, wel jaren geleden elders op het terrein twee steenuilkasten geplaatst om deze habitat te behouden.

Momenteel bezig om oude foto's uit te zoeken voor Instagram. Ik doe dat vanaf 2005. Het is ontzettend leuk om al die oude foto's weer eens door te 'bladeren'. Ook flink de bezem door mijn (externe) oude harde schijven gehaald. Voelt heerlijk zo'n opgeruimd gevoel, kan het alleen in mijn kamer nog niet zo zien :) Steenuil in een oude vervallen schuur, 2006. De schuur is inmiddels reeds lang verdwenen. Helaas verdwijnt er steeds meer van het kleinschalig cultuurlandschap.

Deze boomkruiper ontdekte ik tijdens een wandeling. Achter het schors van een half dode eik had de boomkruiper blijkbaar zijn nest. Met de 600 mm en 1.4 extender flink afstand gehouden. Moeilijk om scherp te stellen met weinig licht en een zeer beweeglijke boomkruiper. (hoewel 'ie alleen omhoog gaat, scheelt weer). Op krukje met groot camouflagenet, vlakbij het wandelpad. Niet alleen de boomkruiper zag mij niet, ook de meerdere wandelaars niet. Altijd een leuke ervaring!