Toch mooi dat hij een rode snavel heeft.

Wat we hier zien is geen balts maar dreiggedrag tussen twee mannetjes Knobbelzwanen op de grens van hun territorium.

Het zelfde takje als gisteren maar nu iets meer afstand genomen. Een focus-stack van 8 opnamen. Ik benieuwd naar de reacties.

Normaliter leg ik de horizon nooit in het midden, maar als boven net zo belangrijk is als beneden kies ik daar soms wel voor. Probleem?

En het voorjaar kriebelt door. Een focusstack van tien opnamen bij avondlicht gefotografeerd.

De Streng is een zijarm van het Zwarte Water. Langs de Gennerdijk tussen Hasselt en Zwolle. Het gebied van de Kievitsbloemen. Er stonden er inderdaad duizenden maar het woei te hard. Het weer was sowieso niet om over naar huis te schrijven (kale blauwe lucht met wat bleken wolkjes), maar dat doe ik toch nooit omdat ik eerder thuis ben dan een brief.

Gefotografeerd in Lapland in 1998 op diafilm.

Getriggerd door de mooie Noorwegen foto van Nico ben ik teruggegaan naar mijn Noorwegenreis in 2013. Een van de hoogtepunten van die reis was de rit over de Aurlandfjellet, een oude bergweg die het grootste deel van het jaar gesloten is door sneeuw. Om dit ongemak op te lossen werd eind vorige eeuw begonnen met de aanleg van een 24 km lange tunnel, de Laerdaltunnel die in het jaar 2000 werd geopend. Waar de Aurlandfjellet over de berg gaat, gaat de tunnel er dwars doorheen.

Best wel interessant weer voor landschapsfotografie de laatste dagen.

De uiterwaarden langs onze grote rivieren lopen bij hoge waterstanden onder en dat levert vaak interessante motieven op voor landschapsfotografen. Rijkswaterstaat erkent dat bomen en bossen in de uiterwaarden een verrijking zijn voor het landschap, maar constateert dat dergelijke begroeiing bij hoog water ook veiligheidsproblemen oplevert door opstuwing waardoor de kans op dijkdoorbraken toeneemt.

Langs de IJsseldijk

Deze Bidsprinkhaan zat eenzaam en alleen midden op een stil bergweggetje in de Picos de Europa. Ik heb hem voorzichtig met mijn zakdoek opgepakt en op een Egelantier-struikje langs de kant van de weg gezet. Als dank voor mijn levensreddende actie gaf hij mij alle tijd om hem te fotograferen. Geen focus-stack want dat bestond toen nog niet.

In Zweden zijn een paar reservaten met het predicaat oerbos. Eén van die bossen heb ik in 1998 bezocht. Bij de ingang van dit reservaat stond een houten kist met daarin een gastenboek. In dat boek vond ik de naam van Fred Hazelhoff, een bekend natuurfotograaf en Scandinavië liefhebber. Door het bos loopt een wandelpad maar als je leuke plekken zoekt om te fotograferen moet je van het pad af en wordt het kruipdoor-sluipdoor. Baardmossen, omgevallen bomen die langzaam vergaan kenmerken het beeld.

Gistermiddag heb ik na het in ontvangst nemen van de Phizer-prik in Zwolle nog maar een tochtje langs de IJssel gemaakt naar één van mijn favoriete plekken. De uiterwaarden stonden weer een beetje onder water en dat is altijd leuk om te zien. Hoewel het gras al fris voorjaarsgroen liet zien was het voor de rest van het landschap toch eigenlijk nog een beetje te vroeg.

Recht uit zee mijn busje in.

Tien minuten later dan de vorige foto van Jökulsárlón. De mist is nu potdicht.

De kenmerkende kleuren van de bergen worden veroorzaakt door Rhyoliet, een vulkanisch gesteente in kleur variërend van geel, via rood tot blauw aan toe. In het analoge tijdperk moest ik soms grote afstanden lopen om storende rommel zoals plastic zakken te verstoppen. Tegenwoordig kunnen we dergelijke troep heel simpel weg klonen. In dit landschap zaten ver weg in de groene vlakte twee Wilde zwanen, die heb ik maar weggepoetst omdat ze teveel op plastic zakken leken.

In de winter van 1997 bevroor het water in de ondergelopen uiterwaarden van de IJssel. Toen het water weer terugliep naar de rivier zakte het ijs in en ontstonden leuke vormen. Het late licht met wat avondrood zorgde voor een aardig sfeertje.

Een mistbank komt over de gletsjer naar ons toe rollen en even later was het potdicht. De snelle weersveranderingen zijn bekend voor dit land. De IJslanders zeggen dan ook dat je maar een paar minuten hoeft te wachten als het weer je niet bevalt. 

Een diascan die ik opnieuw bewerkt heb in Photoshop.

Panta rhei (alles stroomt) is een uitspraak van de Griekse filosoof Heraclitus die stelt dat je niet twee keer in dezelfde rivier kunt stappen omdat deze voortdurend verandert. In bredere zin kun je die uitspraak ook toepassen op de gehele natuur en de evolutie van het leven.

Een paar jongetjes waren met vuur aan het spelen met als gevolg dat een flink stuk bos en heide in brand ging.

Hier is de beweging vooral impliciet aanwezig. Het riviertje stroomt wel maar het water heeft er ettelijke eeuwen over gedaan om door middel van een paar stenen die in een oneffenheid van het gesteente rond gingen tollen een heel diep gat uit te boren. Geen diascan, maar een echte digitale opname.

Ik heb me altijd geërgerd aan de naam Tafeleend. Deze eenden horen niet op tafel maar in het water.

Het was in de strenge winter van 1995 dat delen van de Waddenzee bevroren waren. De oude zeewering was met ijs afgezet.

Het Diaconieveen is een natuurgebied van It Fryske Gea in Z.O. Friesland. Dit werd vroeger door de kerkelijk armenzorg van Nijeberkoop gebruikt voor de opgraving van turf om de plaatselijke bevolking in de winter warm te houden. In de winter van 1997 was het ijs sterk genoeg om mij te dragen en kon ik de hele plas afstruinen op zoek naar mooie plekjes.

Dertig jaar geleden. Toen had je op diverse plaatsen vanaf de dijk nog vrij uitzicht over de plassen.

Nota Bene: Dertig jaar geleden gefotografeerd, dus uiteraard een diascan. Toen zagen de duinen er wel anders uit. Tegenwoordig zijn deze veel meer vergrast.

Het ven werd nat maar dat was die al lang. Vroeg in het voorjaar met bloeiende gagel en wilgenkatjes. Een diascan.

Vroeger kon je met de eigen auto naar het Viewpoint Snøhetta rijden, een mooi architecturaal vormgegeven bouwwerk in een prachtig berglandschap. Tegenwoordig kan je er helaas alleen komen met een pendelbus die in het seizoen een paar keer per dag heen en weer rijdt. Toppunt van frustratie is als je onderweg muskusossen in het landschap ziet waar je dan niets mee kunt. Warme vs. koele kleuren.

Zwart-wit ? Nee, nog net een klein gelig zweempje. Langs de mooie, hooggelegen bergweg 55 in Noorwegen. Licht vs. Schaduw.