Een klein maar mooi natuurgebiedje in zuidwest Drenthe. Een briesje trekt sporen in het zacht stromende water.

Sommige mensen vinden het mannetje van deze soort mooier, ik geef de voorkeur aan het vrouwtje. Dat zal wel gender gebonden zijn.

Even geen wind, klik

Precies in het midden

Op Jacobskruiskruid, zeer geliefd onder de insecten.

Een stack van drie opnamen was voldoende om ook twee vleugels scherp te krijgen.

Stroomdal Wapser Aa, een mooi riviertje in zuidoost Drenthe. Met een paar ooievaars in de lucht.

In de nieuwe Rubriek Deel jouw Natuur neemt Leo Vogelenzang drie bijzondere spinnen onder de loep. 

"Over spinnen gesproken"

Om dit fraai geïllustreerde verhaal van Leo te lezen, klik hier

Het ronde gat in het mantelschild is de ademopening. De slak beweegt zich voort over een taaie slijmlaag. Ik heb eens ergens gelezen dat als je een scheermesje recht voor hem zet hij er overheen kruipt zonder zich te snijden, maar ik heb dat nooit uit geprobeerd. De twee lange tentakels fungeren als ogen waarmee hij alleen maar licht en donker kan zien, met de twee korte kan hij voelen en ruiken.

Jacobs kruiskruid is een populaire plant onder de insecten.

Overduidelijk een levenslustige dame.

Een van de mooiste Europese orchideeën.

 Over spinnen gesproken door Leo Vogelenzang Spinnen zijn over het algemeen niet echt...

De Soldaatjes zijn bijvangst maar doen geen kwaad.

Paarse Kattenstaarten spelen de eerste viool in dit winderige landschap. Moerasspirea's met hun witte pluimen spelen een deuntje mee. Plaats van handeling: Stroomdal Wapser A, een mooie natuurgebiedje tussen Wapserveen en Frederiksoord in Drenthe. Het woei hard, vandaar ISO 200.

Volgens betrouwbare bron de meest kleurrijke sprinkhaan van Nederland. Een stack van twee opnamen was voldoende om het hele insect scherp te krijgen.

Op het scherm van de reuzenvenkel (Ferula communis).

Ik houd het hier even voor gezien en ga als volwassen dame naar beneden. Aan mijn lijf voorlopig maar geen polonaise.

Een nimf is het juveniele stadium van dieren die een onvolledige gedaanteverwisseling hebben, die zich diverse malen vervellen tot ze volwassen zijn. Ze verpoppen zich dus niet, zoals een vlinder. Een kenmerk van nimfen is dat ze al min of meer op de imago lijken als ze uit het ei kruipen en dat ze per vervelling geleidelijk aan meer de specifieke kenmerken van de soort krijgen. Deze nimf is al ver gevorderd in “haar” ontwikkeling, de sabel is al aanwezig maar de vleugels zijn nog niet compleet

De pluizenbollen van de distel vind ik eigenlijk mooier dan de oorspronkelijke bloemen. De donzigheid van de zaadbollen contrasteert met de scherpte van de doorns van de plant.

Het lijken wel Balinese danseressen.

Het wijfje van de Grote gerande oeverspin draagt haar eitjes in een eicocon in haar kaken met mee. Kort voor het moment van uitkomen weeft ze een koepelvormig web (vaak in krabbescheer) waarin ze de cocon ophangt. Een cocon kan wel 300 jongen bevatten die nog een tijd door de moeder bewaakt worden.

De grote gerande oeverspin (Dolomedes plantarius) is de grootste spin die we in Nederland tegen kunnen komen. Het is een vrij zeldzame soort die o.a. in de kop van Overijssel leeft. Ze heeft een voorkeur voor sloten en plasjes met een begroeiing van krabbenscheer.

Hoewel deze joekel van een sprinkhaan wel zo'n vijf cm groot is en dus bepaald geen kriebelbeestje genoemd kan worden, mag zij wel in het huidige maandthema geplaatst worden. De sabel is overigens geen gevaarlijk steekwapen maar een legboor waarmee het vrouwtje haar eitjes in de grond deponeert. Je zou er bijna van schrikken als zo'n joekel opeens uit het Koninginnekruid naar boven komt. Het Goudhaantje is kleiner dan deze sprinkhaan, toch wordt die nooit onder de term macro gevangen, gek toch.

Schermbloemen hebben altijd een grote aantrekkingskracht voor soldaatjes, zo ook hier op het scherm van de Reuzenvenkel (Ferula communis).

Een heel elegante plant maar lastig om te fotograferen. Bij het geringste zuchtje wind zwiepen de takjes al heen en weer. Toch lukte het hier zowaar om een stack van drie opnamen te maken. Pas thuis ontdekte ik dat de plant opgesierd was met twee ragfijne spinnenwebben.

Blaasjeskruid is een vleesetende plant met vangblaasjes aan de onderwater vertakte stengels. De plant pompt water uit deze blaasjes waardoor er onderdruk in ontstaat. Elk vangblaasje is voorzien van een klapdeurtje met tastharen. Als een prooidier, bijvoorbeeld een watervlo, zo’n haartje aanraakt klapt het deurtje open en wordt de prooi met kracht naar binnen gezogen. De val sluit zich waarna de prooi met behulp van enzymen wordt verteerd.

Ik fotografeer libellen het liefst en-profiel en als het kan loodrecht op het lichaam, maar zo frontaal op die twee koplampen is ook wel eens leuk.

Op advies van Nieske heb ik de libel wat meer kijkruimte gegeven en terecht want het gevaar komt immers vaak van rechts. Bij de voorgaande editie is de functie van de obeliskhouding beschreven.

Bekijk hier de eerste versie

Als het heel warm is richt een zittende libel het achterlijf vaak recht naar de zon om zo min mogelijk lichaamsoppervlakte bloot te geven aan de zon om oververhitting te voorkomen. Dit wordt de “obeliskhouding” genoemd. Normaal staan de vleugels dan ook naar beneden gericht.