Manoeuvrerend door de oevervegetatie heen gefotografeerd.

Je moet wel geluk hebben als ze even op een plekje gaan zitten dat in fotografisch opzicht niet al te rommelig is. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ze al parend ook nog kunnen vliegen en vraag me af wie er dan stuurt. Bij een tandemfiets kan je het direct zien maar bij een libellentandem is dat wat lastiger.

Het probleem bij het fotograferen van vlinders is vaak dat je ze niet helemaal scherp kunt krijgen. Deze Dagpauwoog was zo vriendelijk om zijn vleugels helemaal plat uit te strekken. Een stack was dus ook niet nodig.

De Grote gerande oeverspin is de grootste spin die we in Nederland tegen kunnen komen, afgezien van een enkele Tarantella misschien die clandestien in een doos met bananen ons land binnenkomt, maar die wordt direct doorgestuurd naar Ter Apel. De oeverspin loopt met groot gemak over het water door gebruik te maken van de oppervlaktespanning en maakt daar kleine deukjes in.

Binnenkort verschijnen ze weer.

De moeder van de Ringelrups, een nachtvlinder, zet haar eitjes in ringvormige banden af op dunne takjes van allerlei soorten loofbomen en struiken. De rupsen die er uitkomen kunnen zo’n vier cm lang worden. Dankzij een stack van vijf opnamen kon de rups over de volle lengte scherp worden afgebeeld. 

Een ideale manier om de naam van een soort plant of dier te achterhalen is om een foto daarvan te uploaden in “waarneming.nl”.

Hoewel er een stevige bries stond liet deze schone dame die laag in de luwte in het riet zat zich gewillig fotograferen. Stack van vier opnamen.

Een stack was niet nodig omdat de lens haaks op het lichaam van de libel was gericht.

Weerbericht: half tot zwaar bewolkt afgewisseld met felle opklaringen.

Bij gebrek aan een zeilschip of schipbreuk maar een rotspartij als voorgrond genomen. Geen ICM toegepast maar Gaussiaans vervaagd om een Turner-sfeertje te suggereren. De oorspronkelijke foto was natuurlijk gestoken scherp.

Door avondlicht beschenen.

Látrabjarg is een uitstekende landtong in het meest westelijke deel van IJsland en dus ook het meest westelijke deel van Europa. De kliffen zijn op sommige plekken meer dan 400 m hoog en worden in het broedseizoen bewoond door miljoenen zeevogels, waaronder papegaaiduikers, jan-van-genten, zeekoeten en alken. Ik zat hier op een uitstekende rotspunt van het loodrecht uit zee oprijzende klif. Eén missstap en het is over en uit.

Vanuit een Cessna gefotografeerd. Tegenwoordig kan dat misschien veel makkelijker en goedkoper met een drone. Er lopen zo hier en daar wel wat mensen in het landschap maar die storen nauwelijks toch?

Als je niet dicht bij zee woont moet je al gauw teruggrijpen naar ouder beeldmateriaal om mee te kunnen doen met het maandthema.

Het riet is gemaaid en staat in schoven op het stoppelveld. Over de elzen ligt een paarse gloed van voorzichtig uitbottende knoppen. Het voorjaar is in aantocht. Gefotografeerd op Velviafilm in 1996.

Eindelijk weer daglicht

My Home is my Castle of andersom. Ik moet nog wel even naar de super 27 Miles verderop om een pak melk te halen.

Door de invallende dooi kwam er een laagje smeltwater op het ijs te liggen. Dat was leuk omdat het fraaie reflecties opleverde maar ook handig omdat ik mijn statief met camera niet hoefde te dragen maar gewoon voor me uit kon schuiven.

Een laagje ijs op een plasje in een weiland. Als het water onder het ijs wegloopt zakt het ijs in en geeft dan leuke vormen en structuren.

Eilean Donan Castle is een van de meest gefotografeerde kastelen in Schotland. Het is dan ook zeer fotogeniek met zijn mystieke ligging op een eilandje in het Loch Duich Het heeft een rol gespeeld in talloze films, o.a. in de James Bond film “The World is Not Enough". De witte paal is geen lantaarnpaal maar een vlaggenmast met de Schotse vlag in top, als teken dat de kasteelheer thuis is. Het kasteel is geopend voor publiek; Ik heb dan ook vele bezoekers op de brug weg moeten klonen.

Ietwat cliché maar toch altijd weer leuk om te zien.

Een heel oude dia.

Een keienstrand aan de oostkust van Schotland. Door de eeuwigdurende eroderende werking van de getijden worden de stenen steeds meer afgerond. Leuk geluid trouwens als ze door het stromende water heen en weer bewegen. Iets ander geluid dan door de gelijknamige band wordt geproduceerd.

Fondantijs ontslaat wanneer sneeuw in het ijs ingevroren wordt waardoor een brosse bovenlaag ontstaat vol luchtbelletjes. De bruinrode kleur in dit beeld wordt veroorzaakt door ijzeroxide, dus eigenlijk een soort roest. De rechtopstaande sprieten zijn de overblijfselen van Kalmoes, een bekende moerasplant die gebruikt wordt bij de productie van Beerenburg. Ik kwam op de site van Hooghoudt een recept tegen van een mix met 2 delen chocomel en 1 deel Beerenburg, toch eens proberen.

In september 2001 (de beruchte maand van de aanslagen door Al Qaeda) maakte ik samen met twee vrienden een fotoreis in het westen van de VS. Een van de hoogtepunten was een bezoek aan de Antelope Canyon in de staat Arizona, een zogenaamde slotcanyon, een smalle kloof met hoge verticale wanden die in de loop der eeuwen door stromend water uitgeschuurd is. Als de zon van boven in de kloof schijnt worden prachtige vormen en keuren zichtbaar. Dia-scan.

De Winterhoutzwam (Polyporus brumalis) is een winterpaddenstoel uit de familie Polyporaceae die van november tot april kan worden aangetroffen op dode takken en stronken van loofbomen. Deze zwammen groeiden op een omgevallen berk die net boven het ijs hing. Een dia gefotografeerd in 1997.

Mooi dat de Knobbelzwaan een rode snavel heeft.

Als een natuurfotograaf landschappen fotografeert zal hij meestal proberen om elementen van niet-natuurlijke aard (man-made) zo veel mogelijk te vermijden. Maar misschien niet altijd. Als cultuurelementen op een harmonieuze manier in een landschap samen kunnen gaan met natuur, kan dat interessante beelden opleveren. Maar waar leg je de grens om nog te kunnen voldoen aan de regels van DDN?

In 1991 gefotografeerd op diafilm Velvia. Opnieuw bewerkt en ontruist met het filter van Topaz. Toen werd het nog echt winter. De Oostvaardersplassen waren toen ook veel meer open dan tegenwoordig en je kon overal langs de kant van de weg stoppen.

Een dia gefotografeerd op Velvia in 1997. Gescand, opnieuw bewerkt en "ontruist" (ontkorreld) en verscherpt met Topaz filters. Het bomijs ontstond doordat het water onder het ijs in de uiterwaarden terugliep in de rivier, waarna het ijs door zijn eigen gewicht doorzakte en brak.