In Nederland komt van de Grote vuurvlinder alleen de ondersoort Lycaena dispar batava voor maar is wel zeer zeldzaam. De vlinder staat op de Rode Lijst als ernstig bedreigd. Omdat het leefgebied van de vlinder, laagveenmoerassen, langzaam uitdroogt en in bos verandert. De enige plekken waar je deze soort kunt vinden is in de Weerribben, de Rottige Meente en het Brandemeer. De waardplant van deze bijzondere soort is de Waterzuring, waarop de vlinder haar eitjes afzet.

Dat is nu de zoveelste keer dat je te laat huis komt om mij af te lossen bij het uitbroeden van onze eieren. Ik wil ook wel eens naar buiten.

Tijdens een workshop waarbij een demonstratie team van Olympus aanwezig was mocht ik een camera van hun gebruiken. Een topcamera natuurlijk, maar ik blijf toch maar bij mijn Canon-spullen omdat een overstap wel forse financiële consequenties zou hebben. Wat een leuke beesten trouwens.

Een focus-stack van een aantal opnamen bij f/5 om de plant scherp tegen een zachte achtergrond te krijgen. In die achtergrond heel vaag een zuringplantje.

Wat mij betreft is IJsland het mooiste land van Europa. Een van de belangrijkste kenmerken die het zo bijzonder maakt is het vulkanisme. Ik heb helaas zelf nooit een eruptie meegemaakt, maar de gevolgen ervan, jong of oud, zijn voor landschapsfotografen een eeuwige bron van inspiratie. Zoals hier een oud vulkanisch landschap op het schiereiland Snæfellsnes. Dwars door dit schiereiland lopen twee onverharde wegen met de meest bizarre landschappen. Gelukkig was het op dit moment zwaar bewolkt.

Soms gebeurt het dat je vlak voor een stevige bui een kort moment meemaakt dat het landschap in een gouden gloed wordt gezet. Resultaat: enkele leuke foto's op je kaartje en een zeiknat pak.

Speciale aandacht voor de wolken

In het oude (helaas gekanaliseerde) riviertje zit tussen Wapserveen en Steenwijk zit een stuw waar vissen niet doorheen kunnen. Vandaar dat er een vistrap gemaakt is als omleidingsroute voor de vissen. In de winter van 2001 had het nog redelijk gevroren waardoor de vistrap gedeeltelijk was bevroren met als gevolg dat hier drie vormen van H2O zichtbaar waren: stromend water, sneeuw en ijs.

Witte wolken sieren het landschap

Meerdere soorten in één beeld: zwanen, ganzen en één aalscholver.

Einunndalen is een prachtig natuurgebied (onderdeel van het Nat. Park Park Rondane in Noorwegen. Er loopt een onverharde tolweg door dit gebied. Zeer de moeite waard.

Een dramatische wolkenlicht maakt een landschap pas compleet

Een afsteker vanaf het Waterloopbos naar huis werden we verrast met sympathieke wolkenluchten.

Heel lang geleden had ik op de middelbare school een leraar "Natuurlijke Historie" (zoals dat toen nog heette). Deze leraar - van der Ploeg - had een boek geschreven met zwart-wit foto's met als titel "Kinderen der Duisternis". Van hem heb ik geleerd dat je paddenstoelen nooit met zonlicht mag fotograferen. Dit foto is een focus-stack van vier opnamen.

Een tijdje geleden door mensen gemaakt, dus categorie Mens en Natuur.

Het enige land in Europa waar dit mooie eendje als broedvogel voorkomt is IJsland. Harlekijneenden leven vaak in kleine groepen in snelstromende rivieren in de buurt van de kust. In de winter trekken ze naar zee. Ze kunnen tegen sterke stroming in zwemmen en onderwater duiken om te foerageren. De IJslandse naam Straumönd (riviereend) is dan ook heel toepasselijk.

De meeste baardrobben zijn bruingrijs van kleur. Dit exemplaar heeft een afwijkende kleur maar het staat hem goed. Baardrobben rusten graag op het pakijs maar moeten dan wel oppassen voor IJsberen die graag een Baardrob verschalken. Gefotografeerd vanaf een zodiacboot van het moederschip de Prof. Molchanov.

Lepelblad heeft een hoog gehalte aan vitamine C, wat essentieel is om scheurbuik te voorkomen. Scheurbuik is een ziekte die wordt veroorzaakt door tekorten aan vitamine C en was vroeger een veelvoorkomend probleem voor zeelieden die lange reizen maakten. Voor hen was Lepelblad een belangrijke plant om scheurbuik te voorkomen. De officiële naam van vitamine C is ascorbinezuur. Dit woord is afgeleid van scorbutus, dat scheurbuik betekent. Ascorbine betekent dus letterlijk geen scheurbuik.

Het beeld spreekt voor zichzelf denk ik.

Poolepynten is een langgerekte landtong aan de oostkant van Spitsbergen waar Walrussen graag bij elkaar komen om te socializen. Op de achtergrond de spitse bergen waar het land zijn naam aan dankt. Als je goed kijkt zie je ook nog ergens een Grote jager.

De juffer is hier natuurlijk van harte welkom, maar dat geldt wat minder voor het bij-achtig insect in de bloem van de Gele lis, maar veel kwaad doet zij hier niet. Overigens zag ik dat beest pas thuis toen ik de foto bewerkte. De juffer had oorspronkelijk een keutel aan haar achterlijf hangen maar die heb ik delicaat verwijderd want ik hou niet van poep en zij was blij dat ze ervan verlost was.

Deze Weidebeekjuffer heeft een mooie rustplek gevonden op de bloeiende Weegbree. Op de achtergrond het water van de Drentse Aa.

Noordse stormvogels boven zee met op de achtergrond de bergen van Bereneiland. Gefotografeerd vanaf de boot (de Prof. Molchanov) op weg naar Spitsbergen. De Noordse stormvogels zijn in de noordelijke streken meer bruin van kleur.

Ik begrijp niet dat libellen vaak een dun sprietje of stengeltje als zitplaats kiezen. Bij het minste zuchtje wind zwiepen ze al heen en weer. Dan valt het niet mee om een scherpe foto van zo’n insect te maken en focus-stacking kan je meestal helemaal vergeten.

Zeldzaamheid is een relatief begrip. De Kempense heidelibel staat in Nederland te boek als zeer zeldzaam, maar in de Weerribben en dan met name in het Woldlakebos zijn de omstandigheden zo goed voor deze soort dat ze daar nu in grote aantallen rondfladderen. Wel bijzonder is dat er nu heel weinig andere soorten libellen zijn.

Een vrouw met een sabel? Jawel, het vermeende “wapen” lijkt sprekend op een sabel: een beetje gebogen en zijdelings afgeplat. Maar het lijkt gevaarlijker dan het is. Sabelsprinkhanen steken niet. De sabel is niets anders dan een legboor. Na de paring duwt het vrouwtje de sabel in de grond en legt daar haar eitjes. In het voorjaar komen de piepkleine en heel kwetsbare nimfen uit de eitjes. Vanaf midden augustus tot diep in september kunnen we de volwassen sabelsprinkhanen vinden.

In 2001 gefotografeerd op Velvia-diafilm tijdens een fotoreis in de USA. Een minilandschapje, maar je kunt er ook een Jugendstil tafereel in zien.

Op het eiland Hoi, het meest zuidelijke eiland van de Orkney-archipel vinden we een keienstrand met fraai gekleurde rolstenen die in de loop der eeuwen door de alsmaar eroderende werking van de branding afgerond zijn. Lastig om overheen te lopen maar wel de moeite waard om aansprekende composities te vinden.

Soms ligt het zomaar voor je voeten, een patroon van rolstenen op een keienstrand in Schotland. Nog even het statief in de juiste positie manoeuvreren voor de compositie en daar istie.

Onder invloed van de eeuwenlange eroderende werking van het water ontstaan abstracte patronen.