Ik begrijp niet dat libellen vaak een dun sprietje of stengeltje als zitplaats kiezen. Bij het minste zuchtje wind zwiepen ze al heen en weer. Dan valt het niet mee om een scherpe foto van zo’n insect te maken en focus-stacking kan je meestal helemaal vergeten.

Zeldzaamheid is een relatief begrip. De Kempense heidelibel staat in Nederland te boek als zeer zeldzaam, maar in de Weerribben en dan met name in het Woldlakebos zijn de omstandigheden zo goed voor deze soort dat ze daar nu in grote aantallen rondfladderen. Wel bijzonder is dat er nu heel weinig andere soorten libellen zijn.

Een vrouw met een sabel? Jawel, het vermeende “wapen” lijkt sprekend op een sabel: een beetje gebogen en zijdelings afgeplat. Maar het lijkt gevaarlijker dan het is. Sabelsprinkhanen steken niet. De sabel is niets anders dan een legboor. Na de paring duwt het vrouwtje de sabel in de grond en legt daar haar eitjes. In het voorjaar komen de piepkleine en heel kwetsbare nimfen uit de eitjes. Vanaf midden augustus tot diep in september kunnen we de volwassen sabelsprinkhanen vinden.

Vlak voor mij op het zanderige pad waren deze libellen in een paringswiel neergestreken, de regen was net ten einde en ik ging plat om mijn buik. ( je moet er wat voor over hebben nietwaar).

Langpootmuggen behoren tot de orde van de Diptera (Tweevleugeligen), waartoe ook muggen en vliegen toebehoren. Zoals bij alle Diptera zijn de achtervleugels veranderd in knotsvormige orgaantjes die bij langpootmuggen goed zichtbaar zijn. Deze orgaantjes hebben een functie bij het evenwicht en de vluchtstabilisatie. Volwassen langpootmuggen eten niet meer en zijn dus onschadelijk, in tegenstelling tot hun larven (emelten) die zich tegoed doen aan allerlei tuinbouwgewassen. Focus-stack van drie.

Soms is de rups mooier dan de vlinder die hij uiteindelijk wil worden. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het functioneel is want hij valt behoorlijk op in het groene riet. Een focus-stack van drie opnamen bij f:4,5 om de achtergrond onscherp te houden.

Zoals de Latijnse naam van de Muskusboktor mooi zegt dankt deze kever zijn naam aan de sterke muskusachtige vloeistof, die wordt afgescheiden als hij in gevaar komt. Om die reden werd hij in het verleden wel gebruikt om het kenmerkende aroma aan sigarenkistjes te geven. Als je goed kijkt zie je dat hij op zijn linker taster nog een lifter meedraagt. Het is een focus-stack van een stuk of vijf opnamen.

In een donker beukenbos

Soms valt je ook op een weerspiegeling in het water en door meervoudige belichting toe te passen en bewerking met Nik filter en toepassing van ruis kreeg voor mij deze foto meerwaarde.

Ze zijn er nog steeds. Ik vind de rode vlekjes op de bladeren wel fijn.

Deze algemeen voorkomende soort kun je vinden in vochtige gebieden, met name bij water. De naam Rietkruisspin is dan ook goed gekozen. Diafragma f/22 levert bij het gebruikte objectief nog steeds een prima scherpte op waarbij ook het web goed zichtbaar is.

Hoewel de Kempense heidelibel landelijk gezien nog steeds te boek staat als zeldzaam, is deze soort op het ogenblik in het Woldlakebos in grote getale aanwezig. En dat is best fijn voor ons want het is een heel fraaie libel, toch?

Het mannetje van de Bloedrode heidelibel heeft een bloedrood achterlijf en zwarte poten.

Gelukkig dat er nog één bloempje is om de determinatie te vergemakkelen.

Op een wilgentak met bloeiende katjes

Met opgepompte vleugels omhoog in het Fluitenkruid om vervolgens de wijde wereld in te vliegen.

Eén van de mooiste juffers.

De Glassnijder heeft net een Schietmot verorberd. Vlak boven zijn hoofd zit er nog eentje op het wilgentakje maar die interesseert hem niet. Hij wil ze per se in de lucht vangen.

Er vlogen voornamelijk Kempense heidelibellen gisteren in het Woldlakebos. Dit is er een van. Het riet was gemaaid, dus konden we dichter bij het water komen dan wanneer dat niet het geval is.

Rust in het riet

Met dank aan Brigitte voor de technische ondersteuning bij de bewerking.

In het dierenrijk zijn de mannetjes vaak mooier (opvallender) dan de vrouwtjes, zo niet bij de Zwarte heidelibel en ook de mens (!).

Van harte gefeliciteerd Leo Vogelenzang, je fraaie foto "Welkome gast " heeft de ereplaats onder Spotlight veroverd!

Klik hier om de originele inzending van Leo te bewonderen.

Wat is het toch een mooi gebied, het Woldlakebos. Een stack van 6 opnamen.

Deze elegante soort dankt zijn naam aan het feit dat hij omstreeks 1950 in Nederland voor het eerst werd waargenomen in de Kempen (Noord-Brabant). Hoewel de soort nog steeds als zeldzaam te boek staat heeft hij zich na verloop van tijd toch ook in de Weerribben gevestigd. Kenmerkend voor de soort zijn de zwarte druppelvormige vlekjes op het achterlijf.

Als je door omstandigheden (wind) zoals hier geen focusstack kunt maken en je wilt toch een scherpe foto van een libel maken, dan is het zaak om de lens zo goed mogelijk haaks op het lichaam van het dier te richten.

Manoeuvrerend door de oevervegetatie heen gefotografeerd.

Je moet wel geluk hebben als ze even op een plekje gaan zitten dat in fotografisch opzicht niet al te rommelig is. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ze al parend ook nog kunnen vliegen en vraag me af wie er dan stuurt. Bij een tandemfiets kan je het direct zien maar bij een libellentandem is dat wat lastiger.

Het probleem bij het fotograferen van vlinders is vaak dat je ze niet helemaal scherp kunt krijgen. Deze Dagpauwoog was zo vriendelijk om zijn vleugels helemaal plat uit te strekken. Een stack was dus ook niet nodig.

De Grote gerande oeverspin is de grootste spin die we in Nederland tegen kunnen komen, afgezien van een enkele Tarantella misschien die clandestien in een doos met bananen ons land binnenkomt, maar die wordt direct doorgestuurd naar Ter Apel. De oeverspin loopt met groot gemak over het water door gebruik te maken van de oppervlaktespanning en maakt daar kleine deukjes in.