Een paar dagen met twee broers op stap geweest. Ook het Woldlakebos werd bezocht voor de vlinders maar die lieten het behoorlijk afweten. Gelukkig waren deze twee Groot Dikkopjes mij welgezind.

Binnenkort verschijnen ze weer.

De moeder van de Ringelrups, een nachtvlinder, zet haar eitjes in ringvormige banden af op dunne takjes van allerlei soorten loofbomen en struiken. De rupsen die er uitkomen kunnen zo’n vier cm lang worden. Dankzij een stack van vijf opnamen kon de rups over de volle lengte scherp worden afgebeeld. 

Een ideale manier om de naam van een soort plant of dier te achterhalen is om een foto daarvan te uploaden in “waarneming.nl”.

Hoewel er een stevige bries stond liet deze schone dame die laag in de luwte in het riet zat zich gewillig fotograferen. Stack van vier opnamen.

Een stack was niet nodig omdat de lens haaks op het lichaam van de libel was gericht.

Deze libel gemaakt in woldlakebos

Dit is een stack van 15 foto's, Ik heb een tijdje deze spin gevolgd. Telkens verdwenen er weer een aantal kleine spinnetjes. Vind ik erg boeiend!

Zelfs al parende zijn ze nog erg vliegerig midden op de dag, maar soms blijven ze net lang genoeg zitten. Ik heb ook wat lichter opgemaakte versies gemaakt, maar vond deze het mooist, omdat de libellen daar het best afsteken tegen de achtergrond.

Zoals in een eerder gepubliceerd artikeltje werd beschreven draagt het vrouwtje van deze spinnensoort haar eitjes een tijd in een eicocon in haar kaken met zich mee. Kort voor het moment van uitkomen van de eitjes weeft ze een koepelvormig web waarin ze de cocon ophangt. Een cocon kan wel 300 jongen bevatten die nog een tijd door de moeder bewaakt worden.

Ik vond deze moerassprinkhaan toen ik op zoek was naar libellen.

Toen ik gisteren in het Woldlakebos kwam, bleek langs de sloten al het riet te zijn weggemaaid. Daardoor zaten de meeeste libellen onbereikbaar voor mijn macrolens en heb ik mijn 100-400 zoomlens gebruikt. Wat erg opviel, was het aantal libellen met kapotte en/of vervuilde vleugels. Bij deze is dat ook te zien, hoewel ik er gezien heb die er veel erger aan toe waren.

Uit de hand gefotografeerd. Er zaten heel veel van deze libellen.

Een beetje tegenlicht doet het goed.

Deze rups van Koninklijke bloede doet zich tegoed aan de droge vruchtjes van de Engelwortel. We zouden hem een mals groen blaadje van harte gunnen. Stack van zeven opnamen.

Deze libel had gehoord dat het Woldlakebos een goed gebied was om soortgenoten te treffen en moest zich even oriënteren op deze plattegrond.

"Ik woon al dagenlang op deze oude Engelwortel en ben al helemaal gewend aan die natuurfotografen. Ik poseer graag voor ze en hoop dat ze er wat moois van maken."

ik vind de Lady toch echt mooier dan de Gentleman. Geen stack.

Op advies van Klaas Brolman (waarvoor dank) heb ik de oorspronkelijke foto gecropt waardoor de libel prominenter in beeld komt te staan en meer kijkruimte krijgt. Dat is toch een van de pluspunten van DDN dat de deelnemers elkaar tips kunnen geven om tot betere resultaten te komen. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Sommige mensen vinden het mannetje van deze soort mooier, ik geef de voorkeur aan het vrouwtje. Dat zal wel gender gebonden zijn.

Even geen wind, klik

Een stack van drie opnamen was voldoende om ook twee vleugels scherp te krijgen.

Het ronde gat in het mantelschild is de ademopening. De slak beweegt zich voort over een taaie slijmlaag. Ik heb eens ergens gelezen dat als je een scheermesje recht voor hem zet hij er overheen kruipt zonder zich te snijden, maar ik heb dat nooit uit geprobeerd. De twee lange tentakels fungeren als ogen waarmee hij alleen maar licht en donker kan zien, met de twee korte kan hij voelen en ruiken.

Overduidelijk een levenslustige dame.

Ik houd het hier even voor gezien en ga als volwassen dame naar beneden. Aan mijn lijf voorlopig maar geen polonaise.

Een nimf is het juveniele stadium van dieren die een onvolledige gedaanteverwisseling hebben, die zich diverse malen vervellen tot ze volwassen zijn. Ze verpoppen zich dus niet, zoals een vlinder. Een kenmerk van nimfen is dat ze al min of meer op de imago lijken als ze uit het ei kruipen en dat ze per vervelling geleidelijk aan meer de specifieke kenmerken van de soort krijgen. Deze nimf is al ver gevorderd in “haar” ontwikkeling, de sabel is al aanwezig maar de vleugels zijn nog niet compleet

Het wijfje van de Grote gerande oeverspin draagt haar eitjes in een eicocon in haar kaken met mee. Kort voor het moment van uitkomen weeft ze een koepelvormig web (vaak in krabbescheer) waarin ze de cocon ophangt. Een cocon kan wel 300 jongen bevatten die nog een tijd door de moeder bewaakt worden.

Ik fotografeer libellen het liefst en-profiel en als het kan loodrecht op het lichaam, maar zo frontaal op die twee koplampen is ook wel eens leuk.

Op advies van Nieske heb ik de libel wat meer kijkruimte gegeven en terecht want het gevaar komt immers vaak van rechts. Bij de voorgaande editie is de functie van de obeliskhouding beschreven.

Bekijk hier de eerste versie

Als het heel warm is richt een zittende libel het achterlijf vaak recht naar de zon om zo min mogelijk lichaamsoppervlakte bloot te geven aan de zon om oververhitting te voorkomen. Dit wordt de “obeliskhouding” genoemd. Normaal staan de vleugels dan ook naar beneden gericht.

Een stack van vier.