In de ochtend vocht en zonlicht laten een mooi bokeh zien. De Gevlekte  heidelibel heeft een plek uitgezocht waar hij naar zijn prooi speurt.

De juffer is hier natuurlijk van harte welkom, maar dat geldt wat minder voor het bij-achtig insect in de bloem van de Gele lis, maar veel kwaad doet zij hier niet. Overigens zag ik dat beest pas thuis toen ik de foto bewerkte. De juffer had oorspronkelijk een keutel aan haar achterlijf hangen maar die heb ik delicaat verwijderd want ik hou niet van poep en zij was blij dat ze ervan verlost was.

Deze rups van de koninginnenpage vond ik in de botanische tuin bij mij in de buurt. Het licht was saai, daarom heb ik wat met witbalans gespeeld. Mij werd verteld dat de rupsen streng moesten worden bewaakt omdat mensen ze wel eens meenemen. Te erg voor woorden....

Deze Weidebeekjuffer heeft een mooie rustplek gevonden op de bloeiende Weegbree. Op de achtergrond het water van de Drentse Aa.

Gefotografeerd met een 2x macrolens. Nog stack overwogen, maar ik vond deze scherptediepte wel goed.

Deze Wolzwever heb ik geschoten door een uurtje of wat bij een veld bloemen rond te hangen met de 70-200mm er op. Uiteraard zijn 98% van de foto's onscherp, bewogen of anderszins oninteressant. Maar soms is het dan wel een leuke foto. In dit geval van een Wolzwever, maar het had net zo goed een andere vlieger geweest kunnen zijn.

Deze rups van de wolfsmelkpijlstaart houdt zich goed vast aan zijn waardplant.

Ik begrijp niet dat libellen vaak een dun sprietje of stengeltje als zitplaats kiezen. Bij het minste zuchtje wind zwiepen ze al heen en weer. Dan valt het niet mee om een scherpe foto van zo’n insect te maken en focus-stacking kan je meestal helemaal vergeten.

Groot geaderd witjes en margrieten. Die twee kunnen niet zonder elkaar. Daarnaast zoek de vlinders elkaar ook graag op.

Op zoek naar meikevers kwamen we op een locatie waar ze zouden moeten zitten. Maar je raad het al denk ik. Inderdaad ze zaten er niet op een paar na dan. Er vloog ook een enkeling langs. Vliegende meikevers is toch best wel een flinke uitdaging.

Het is altijd een zoektocht om een geïsoleerd takje heide te vinden zodat de foto niet te druk wordt. Maar tegelijk moet er ook in de omgeving voldoende te beleven zijn om saaiheid te voorkomen. Ik was blij hoe deze foto uit de camera kwam. Voor mij had hij precies de sfeer van de zonnige ochtend.

Ze zijn niet door iedereen zo geliefd op het strand maar wel heel mooi om op beeld te zetten. De verschillende lijntjes en kleuren van deze zeepaddestoel kwamen mooi tot uiting in het zand.

Zeldzaamheid is een relatief begrip. De Kempense heidelibel staat in Nederland te boek als zeer zeldzaam, maar in de Weerribben en dan met name in het Woldlakebos zijn de omstandigheden zo goed voor deze soort dat ze daar nu in grote aantallen rondfladderen. Wel bijzonder is dat er nu heel weinig andere soorten libellen zijn.

Deze geaderde kleine witjes gingen er mooi voor zitten. In tegenstelling tot wat ik veel hoor bij mij in de tuin wel vlinders. Op dit moment heel veel kleine geaderde witjes en Atalanta's.

Knoppen van de Blauwe monnikskap plant met een al zeg ik het zelf fraaie achtergrond.

Op diverse mooie plekken geweest in de Eifel begin juli, velden vol met bloemen maar niet veel vlinders te vinden, deze Keizersmantels bleven een tijdje zitten.

Deze heidelibel zat tussen het riet. Het vroege ochtendlicht zorgde voor mooie zachte kleuren, waardoor ik het riet niet meer storend vond. Maar juist iets vond toevoegen.

Opkomende zon geeft net dat randje om het vlindertje heen, wat het voor mij een extra dimensie geeft.

Deze bijen zitten bijna nooit stil en begraven hun kop vaak in de bloem. Deze deed het gelukkig anders en kwam met zijn kop omhoog, vanaf de andere kant van de bloem naar boven kruipen.

Een vrouw met een sabel? Jawel, het vermeende “wapen” lijkt sprekend op een sabel: een beetje gebogen en zijdelings afgeplat. Maar het lijkt gevaarlijker dan het is. Sabelsprinkhanen steken niet. De sabel is niets anders dan een legboor. Na de paring duwt het vrouwtje de sabel in de grond en legt daar haar eitjes. In het voorjaar komen de piepkleine en heel kwetsbare nimfen uit de eitjes. Vanaf midden augustus tot diep in september kunnen we de volwassen sabelsprinkhanen vinden.

Een zomerse ochtend in de AWD. Ik had altijd al zo'n plaatje willen maken, maar vond geen vrijwillig model. Deze wilde even meewerken, voordat hij/zij weer verder vloog.

Het gaat slecht met de insecten, ik was daarom ook zeer verheugd om deze Muskusboktor op de Engelwortel aan te treffen.

Je moet het maar treffen dat je onderwerp precies daar gaat zitten wat jij graag zou willen, het Boomblauwtje was mij goed gezind.

Er zaten aardig wat dansmuggen vandaag, Gelukkig steken ze niet, maar een andere soort mug nam de gelegenheid te baat om me wat jeukende bulten te bezorgen terwijl ik deze zat te fotograferen

Om de Zeebermduinen in Oostduinkerke te beschermen tegen betreding mogen bezoekers enkel op een paar paadjes wandelen die door middel van een metalen draad afgebakend zijn. Op zo'n draad ontdekte ik deze Schorsmarpissa die mij met al zijn ogen nieuwsgierig aankeek.

Van heel dichtbij de onderkant van een porseleinzwam gefotografeerd.

Een lieveheersbeestje tussen een schermbloem wat een interessant beeld oplevert.

Leuke beestjes, groene schildwantsen. Ze rennen gewoonlijk niet hard weg, misschien omdat ze zich bewust zijn van de reden waarom ze ook wel stinkwants genoemd worden en niet heel veel gevaar te duchten hebben. Deze kroop langzaam naar het einde van het blad waar hij op zat.

Ik had deze mooie, gele soort soort al eerder gefotografeerd, maar vond deze mooi afsteken tegen de donkere achtergrond. Ik las dat ze plantaardig voedsel eten, maar heb er ook al een aan een andere vlieg zien eten.

De rups van de koninginnenpage heeft haar zijdedraad gesponnen om zich vast te hechten aan de venkel. Weldra kan de verpopping beginnen...alhoewel mijn geduld wel werd getest. Het duurde nog meerdere uren vooraleer ze haar jasje ruilde voor een nieuw.