Nieuwsgierige scholekster op het dak van m'n kantoor. Bij einde werkdag zat het hele gezinnetje over het randje te turen; een mens met camera was even geen probleem.

Gelukkig vandaag weer een ooievaar in m'n pauze van werk. Gisteren zaten ze er ook, maar helaas geen camera bij me. Vandaag in de herkansing; ook al was er nu maar 1. Ik kwam blijkbaar ter plekke ná het genomen modderbad. Je ziet het wel aan de niet witte kleur van de kop/nek/buik. Het kleine stukje bovenop is overbelicht en niet te verwijderen (maar clipt niet).

Ook deze mooie soort verschijnt zo af en toe bij het water. Meestal hoor ik hem al voordat hij zich bij het water laat zien.

Genieten van de grutto's zeker als ze dan net lekker even in het gouden licht staan.

Elegant staan ze in het water, gracieus wordt er gevlogen... maar de landing? Ronduit lomp. Maar dat ze dat landen dan vlak voor ons neus doen, was toch wel heel aardig van ze.

Deze kuifleeuwerik bleef heerlijk lang zitten op een steen en liet zich van alle kanten fotograferen. In z'n kuif zie je als het ware het model van een wigwam; met 3 hoofdstokken waar de stof omheen gedrapeerd is.

Grutto's na zonsondergang. Waar zouden die twee over zitten te beppen?

Door gebruik te maken van een lange sluitertijd dit beeld gekregen. Zelf houd ik hier wel van maar smaken verschillen.

Bij bewolkt weer is het aantrekkelijk de Jan-van-Genten op Helgoland 'High-Key' te fotograferen, flink overbelichten dus met de lucht als achtergrond (zonde de zee mee te nemen want die blijft te donker!). Je krijgt ze in allerlei posities en bij allerlei activiteiten, vlak voor je neus. Poetsen hoort ook bij de rituelen.

Prachtige soort die ik vlak voor mijn neus kon fotograferen, de dame in kwestie nam hier uitgebreid een bad. Behoedzaamheid en geduld bracht mij deze foto. De foto is van drie jaar geleden. Moest met de 100-400mm. helemaal terug.

In mei waren we een week op Helgoland, dé Jan-van-Genten 'hot-spot' relatief dicht bij huis. Als de avond valt, komt de reflectie van de zon op het water van de Noordzee en maak je daar gebruik van bij het fotograferen van je onderwerp. Je moet dan wel precies op de goede plek staan, hetgeen met veel fotografen om je heen nog niet eens zo gemakkelijk is.

In 3-5 dagen tijd moeten de net uitgevlogen musjes alles nog leren. En moeten ze hun pluisjes snel kwijt zien te raken. Blijkbaar jeukt dat nogal. Deze baby is bezig de pluisjes rondom de pootjes te verwijderen. Is erg leuk om naar te kijken want ze zijn nog erg onhandig en vallen regelmatig van een tak af.

De huismussen nestjes zijn weer uit en drie hele nesten werden naar ons tuintje gebracht. De kleine musjes kunnen dan al goed vliegen, maar zijn afhankelijk van vader om te kunnen eten. Ze krijgen 3-5 dagen om alles zelfstandig aan te leren. Het onderste musje is nog een echte baby en probeert eten te bedelen bij haar iets oudere zusje; haar vleugeltjes klapperen ongeduldig heen en weer. Maar van ouder zusje krijgt ze niks.

De naam suggereert kou maar koud was het zeker niet op de fotodag. Gelukkig bleef het in de hutten redelijk koel en lieten de IJsvogels zich nog zien. De felle zon gaf knalhard licht maar gelukkig was deze man zo verstandig om in de schaduw te gaan zitten. Hier reageert de vogel op de roep van een soortgenoot, meteen gaat hij extra alert zitten. Dank aan Nieske en Boele voor het organiseren van de gezellige en leuke fotodag in het hoge noorden van Nederland!

Na het badderen gaan de Boompiepers vaak nog de boel inspecteren en fatsoeneren.

De nieuwe generatie huismussen zit alweer in m'n voortuin; een paar uur per dag dan. Zodra de huismussen het nest verlaten neemt 'pap' ze mee naar mijn tuintje. Omdat het er een jungle is waar ze heerlijk kunnen leren en spelen. De oude pindakaaspot hangt er nog en is een leuk speeltje gebleken. Bovenop het warme hout kun je lekker zonnen, en deze mus heeft koekoeksklok-aspiraties.

Hier voelt de woudaap zich thuis; tussen het riet. Onderin de rivier kwam hij steeds iets dichterbij en gluurde tussen de stengels door.

Samen met haar kuikens was moeder Kieviet aan het rondscharrelen. Toen er een grote meeuw verscheen ging haar alarmroep af en de jongen doken weg.

Na een succesvolle duik vliegt de visdief weer op. de prooi is nog net te zien.

Een magisch momentje bij de groepsvlucht van de flamingo's. Deze 2 vliegen zo dicht boven elkaar dat ze verplicht dezelfde vleugelslag hebben. Samen vliegen ze als 1 vogel. Mooi om te zien. Vóór het landen gaan ze overigens wel weer uit elkaar.

VIsdiefjes zijn behendige en elegante vliegers maar in de drukte van een groep die achter een boot op visjes duikt kan zelfs bij deze vogels wel eens een ongelukje gebeuren.

Heerlijk lekker even genieten van het water. De jonge vogels maken daar dan ook dankbaar gebruik van.

Over onze hoofden heen leek het haast een balletvoorstelling. Die ene zelfs met gekruiste 'benen'. Zoals je kunt zien met wond/abces is dit been moeilijker recht te houden.

Net weer bijna bij de auto na een verder resultaatloze fotowandeling kwam ik deze zwarte kraai tegen die tussen de grassen wandelde op zoek naar voedsel. Vanaf een laag standpunt, deels door het gras heen gefotografeerd.

Achter de boot speurt een visdief naar visjes die door de boot worden opgewoeld. Een hele groep sterns had zich achter de boot verzameld. Het viel nog niet mee om vanaf de schommelende boot een vogel goed in beeld te krijgen, ook omdat er zo veel door elkaar vlogen.

Deze Stormmeeuw heeft het helemaal voor elkaar, broeden tussen het Engels gras, beter kun je het niet treffen

Nog een plaatje van het teamuitje naar de Marker wadden. Door de stevige wind gingen de stengels flink heen en weer en moest de kwikstaart soms de vleugels gebruiken om in balans te blijven.

Een zwarte kraai, zo'n gewone vogel die we niet zo vaak fotograferen. Deze was aan het showen voor zijn partner (ik denk dat dit het mannetje is vanwege het gedrag en omdat hij wat kleiner was dan de andere vogel).

Na het poetsen strekte de kokmeeuw zoals verwacht even de vleugels. Het lage standpunt van deze hut en de moerasandijvie zorgen voor een fijne achtergrond

Vanaf de 'snelweg' zagen we ineens een groepje flamingo's in een veld; even parkeren in de berm. We konden niet echt dichtbij komen. Maar de flamingo's besloten toen zelf om ons te verwelkomen door op te stijgen, een rondje te vliegen over ons heen en op de vertrekplaats weer terug te landen. Hier vliegen ze keurig in formatie en voor de foto leuk dat ze elkaar net niet raken.