Onverwacht bereikte ons het trieste bericht van het overlijden van onze collega Leo Vogelenzang.

Binnen het Team van de Stichting Deel de Natuur was Leo degene die het langst bij DDN betrokken was,  als moderator,  hoofdmoderator en bestuurslid. Als bevlogen natuurfotograaf deelde hij de fraaiste beelden met ons en  de medegebruikers van Deel de Natuur.

We zullen Leo missen binnen het team, maar ‘gelukkig hebben we zijn foto’s nog’ als dierbare herinnering.

Deel de Natuur wenst zijn familie en dierbaren veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.

Klik door voor het volledige In Memoriam
 

De wens is de vader van mijn gedachten

Door de opwarming van het klimaat smelten de gletsjers steeds verder af. Deze foto makte ik in 2015. Als je deze foto vergelijkt met de foto van Nieske Siepel (2024) dan zie je al een duidelijk verschil.

In aansluiting op de mooie foto van Sandra hierbij mijn versie van de Seljalandsfoss waarbij je duidelijk kunt zien dat je achter de waterval langs kunt lopen, maar wel een probleem als de wind naar je toe staat.

Zeldzaamheid is een relatief begrip, in heel Nederland is deze soort zeldzaam maar in het Woldlakebos doet hij het heel goed en is hier nu dan ook in grote getalen te zien. Kenmerkend voor de soort zijn de druppelvormige vlekjes op de segmenten van het achterlijf. Dit is een mannetje, waarvan de kleur veel roder is dan van het vrouwtje.

Soms hangt het web met de spin net heel even stil.

De oplettende kijker ziet misschien nog een ander insect in deze foto

De nazomer is de periode dat de Kempense heidelibel verschijnt.

Op het Mantingerzand in Drenthe staat de heide nu volop in bloei. Samen met de oeroude jeneverbesbomen levert dat een bijzonder landshap op.

Spreekt voor zichzelf

De sabel van deze sprinkhaan is geen wapen maar een legboor waarmee het vrouwtje haar eitjes afzet in boomschors of in de grond. Het mannetje heeft dan ook geen sabel. Het voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, zoals vliegen, rupsen en larven. In de Weerribben kan je deze sprinkhaan momenteel in ruime getale vinden. Ze zitten graag op stevige planten, zoals hier op de Kale jonker. Deze foto is geen focusstack maar gewoon recht op het dier gefotografeerd.

Dagpauwoog op Kale jonker. Ogen: twee echte en vier pseudo ogen voor afschrikking.

De ondersoort "batava" van de Grote Vuurvlinder is heel zeldzaam en komt alleen in Nederland voor en misschien alleen nog maar in de Weerribben. Deze ondersoort gebruikt Waterzuring als waardplant en is daarmee een superspecialist. Het voortbestaan van deze fraaie vlinder is een hachelijke zaak, ook al doet SBB er alles aan om de omstandigheden voor deze soort te optimaliseren. Ik dank deze foto aan twee dames die bezig waren om deze vlinder te fotograferen en dat ik mee mocht doen.

Alles is dan ook vuurrood aan de Vuurlibel, van zijn tenen via zijn ogen tot en met de pterostigmata in de vleugels, althans bij het mannetje, het vrouwtje is oranje , ook mooi maar die was er niet.

Eenzaamheid troef

In tegenstelling tot andere libellensoorten die al of niet heen en weer zwiepende stengels als rustplek kiezen, geeft de Sierlijke witsnuitlibel de voorkeur aan drijvende bladeren van gele plomp of waterlelie, ook voor de paring. Hier is het mannetje zo enthousiast dat hij met zijn vleugels ging wapperen. Scherp gesteld op die vleugels.

Net ven stil tussen de windvlagen door. De Kiersche Wijde is een mooi natuurgebied, onderdeel van het NP Weerribben-Wieden.

Het vrouwtje van de Kraamwebspin draagt de eicocon onder haar lichaam met zich mee tot het moment dat de eitjes bijna uitkomen, dan spint ze een tentvormig koepeltje waarin zij de cocon ophangt. Vervolgens bewaakt ze haar nakomelingen nog een tijd. Een mooie vorm van broedzorg dus. Hier zijn zojuist twee jonkies uitgekomen.

De eitjes van d Ringelrupsvlinder worden in kringen rondom een plantenstengel afgezet, vandaar de naam. Zoals wel vaker bij nachtvlinders zijn de rupsen opvallender dan de volwassen vlinder. Het is alsof ze nog even willen “shinen” voordat ze in de nacht verdwijnen.

Jacobskruiskruid is een geliefde plant bij allerlei insecten dus loont het de moeite om daar een tijd met je camera op statief te wachten of er iets leuk gaat gebeuren.

“Water kan zich een weg banen, zelfs door steen. En als het vast komt te zitten, maakt het een nieuw pad”. (citaat uit de sfeervolle, Oscar winnende film “Memoirs of a Geisha”). 

In de aardwetenschap wordt met een pothole een komvormig gat bedoeld in de rotsachtige bedding van een rivier of beek. Een pothole ontstaat door de eeuwenlange schurende werking van kiezelstenen of keien, die door de kracht van de wervelende stroombewegingen van het water worden rondgedraaid.

Oorspronkelijk was dit een "gewone" focus-stack van een Arnica-bloem, maar op de een of andere manier die ik helaas niet kan reproduceren, heeft het hart van de bloem zich langs de randen van het beeld vermenigvuldigd tot een interessant geheel. Arnica is een in Nederland zeldzame plant die op sommige plekken in het oosten voorkomt. Van deze plant kan zalf gemaakt worden die een geneeskrachtige werking heeft tegen zere plekken na een valpartij. Vandaar de Nederlandse naam Valkruid.

De meeste insecteneters houden niet van geel-zwart gestreept omdat ze onplezierige ervaringen met wespen hebben. De Wespspin past zich daarbij aan door altijd met het achterlijf omhoog in haar web te zitten waardoor ze het meest als wesp opvalt. Een grote Wespspin is altijd een vrouwtje. De mannetjes zijn minuscuul klein. Het betreft een stack van een flink aantal opnamen om alles scherp te krijgen, dus de poten maar ook de zigzag structuur in het web (het zogenaamde stabilement).

Eindelijk weer eens een echte foto gemaakt en wel een stack van zes opnamen. Toen ik klaar was moesten ze mij wel ophijsen.

Geboren tussen de rotsblokken. Geen ouders meer te zien.

Wat is rijp toch een prachtig verschijnsel. Een stack van zes opnamen.

Deze fotogenieke zwam kun je vinden aan de onderkant van sterk verrot hout. Een stack van een stuk of 20 opnamen.

Tot hier en niet verder. 

Het opvallende van deze soort is dat ze vaak zowel knoppen, bloemen en vruchten laat zien.

De groene varenbladen buigen zich beschermend over de rode tulpen.

In een heel natuurlijk biotoop, om niet te zeggen compleet in het landschap