Hoewel de Ivoormeeuw zich vooral voedt met visjes en schaaldieren verblijft hij ook graag in de buurt van de IJsbeer in de hoop dat daar wat te eten overblijft als deze met een prooi bezig is.

Uiteraard vanaf de boot (de Molchanov) gefotografeerd.

De Baardrob is ook afhankelijk van het pakijs. De belangrijkste prooidieren van de IJsbeer zijn zeehonden, waaronder dus de Baardrob. De kleur van de Baardrob is variabel en afhankelijk van het voedsel wat ze gebruiken.

IJsbeer op het pakijs. Gefotografeerd in 2008 tijdens een gedenkwaardige fotoreis met de Prof. Molchanov, een ijsversterkt Russisch schip. Dus 14 jaar geleden en er is nog nauwelijks pakijs over.

De Muskusos is geen rundachtige maar meer verwant aan schaap en geit. Je kunt beter geen ruzie krijgen met zo'n beest. Er zijn in het verleden wel dodelijke slachtoffers bij gevallen. De bekende natuurfotograaf Fred Hazelhoff (R.I.P) wilde ooit een kopportret van een Muskusos maken, werd aangevallen en kon maar nauwelijks het vege lijf redden.

"Ik vind jou heel aardig!" "Ik jou ook, maar ik ben wel een beetje verlegen". Deze mooie plek met Engels gras is tegenwoordig helaas verboden toegang omdat men het broed terrein van de Papegaaiduiker wil beschermen, In 2009 kon het nog wel.

Ze zijn er nog steeds. Ik vind de rode vlekjes op de bladeren wel fijn.

Deze algemeen voorkomende soort kun je vinden in vochtige gebieden, met name bij water. De naam Rietkruisspin is dan ook goed gekozen. Diafragma f/22 levert bij het gebruikte objectief nog steeds een prima scherpte op waarbij ook het web goed zichtbaar is.

Ik ben wel eens jaloers op de geavanceerde Olympus camera's waarmee je heel snel en accuraat focus-stack foto's kunt maken. Misschien zou ik hiermee wel een foto kunnen maken waarbij ook de vleugels met de voor het mannetje van de Bandheidelibel kenmerkende vuurrode pterostigmata scherp zouden zijn. In de situatie waar ik mee te maken had stond er teveel wind voor een handmatige focus-stack.

Hoewel de Kempense heidelibel landelijk gezien nog steeds te boek staat als zeldzaam, is deze soort op het ogenblik in het Woldlakebos in grote getale aanwezig. En dat is best fijn voor ons want het is een heel fraaie libel, toch?

Het mannetje van de Bloedrode heidelibel heeft een bloedrood achterlijf en zwarte poten.

Op nog geen 20 meter afstand zonder enige vorm van camouflage. Poolvosjes uit het zelfde nest. twee blonde en twee bruine.

Gelukkig dat er nog één bloempje is om de determinatie te vergemakkelen.

Een stel poolvosjes was dermate gewend aan mensen dat ze het geen probleem vonden om gefotografeerd te worden. Ze werden regelmatig gevoerd met hondenbrokken en zelfs ontbijtkoek wat de parkwachters niet konden waarderen. Niet beïnvloed dieren, althans niet door mij.

Op een wilgentak met bloeiende katjes

Met opgepompte vleugels omhoog in het Fluitenkruid om vervolgens de wijde wereld in te vliegen.

Ze zaten niet echt in één vlak. Dan is het toch wel leuk dat ze met een stack van vier opnamen toch in één vlak komen te liggen.

Eén van de mooiste juffers.

De Glassnijder heeft net een Schietmot verorberd. Vlak boven zijn hoofd zit er nog eentje op het wilgentakje maar die interesseert hem niet. Hij wil ze per se in de lucht vangen.

Deze Tijgerspin doet zich tegoed aan een Grote groene sabelsprinkhaan. Alsof een mens een compleet varken op zijn bord heeft.

Op de achtergrond het zacht kabbelende water van de Drentsche A.

Rust in het riet

Voor mij geen high key, maar zwaar onderbelicht voor de sfeer.

Zeiknat geregend, maar ik vond het wel de moeite waard. Mijn camera was wat minder enthousiast.

Met dank aan Brigitte voor de technische ondersteuning bij de bewerking.

Harmonie in kleur en in het samenzijn.

In het dierenrijk zijn de mannetjes vaak mooier (opvallender) dan de vrouwtjes, zo niet bij de Zwarte heidelibel en ook de mens (!).

Van harte gefeliciteerd Leo Vogelenzang, je fraaie foto "Welkome gast " heeft de ereplaats onder Spotlight veroverd!

Klik hier om de originele inzending van Leo te bewonderen.

Wat is het toch een mooi gebied, het Woldlakebos. Een stack van 6 opnamen.

Deze elegante soort dankt zijn naam aan het feit dat hij omstreeks 1950 in Nederland voor het eerst werd waargenomen in de Kempen (Noord-Brabant). Hoewel de soort nog steeds als zeldzaam te boek staat heeft hij zich na verloop van tijd toch ook in de Weerribben gevestigd. Kenmerkend voor de soort zijn de zwarte druppelvormige vlekjes op het achterlijf.