Lepelblad heeft een hoog gehalte aan vitamine C, wat essentieel is om scheurbuik te voorkomen. Scheurbuik is een ziekte die wordt veroorzaakt door tekorten aan vitamine C en was vroeger een veelvoorkomend probleem voor zeelieden die lange reizen maakten. Voor hen was Lepelblad een belangrijke plant om scheurbuik te voorkomen. De officiële naam van vitamine C is ascorbinezuur. Dit woord is afgeleid van scorbutus, dat scheurbuik betekent. Ascorbine betekent dus letterlijk geen scheurbuik.

Het beeld spreekt voor zichzelf denk ik.

Poolepynten is een langgerekte landtong aan de oostkant van Spitsbergen waar Walrussen graag bij elkaar komen om te socializen. Op de achtergrond de spitse bergen waar het land zijn naam aan dankt. Als je goed kijkt zie je ook nog ergens een Grote jager.

De juffer is hier natuurlijk van harte welkom, maar dat geldt wat minder voor het bij-achtig insect in de bloem van de Gele lis, maar veel kwaad doet zij hier niet. Overigens zag ik dat beest pas thuis toen ik de foto bewerkte. De juffer had oorspronkelijk een keutel aan haar achterlijf hangen maar die heb ik delicaat verwijderd want ik hou niet van poep en zij was blij dat ze ervan verlost was.

Deze Weidebeekjuffer heeft een mooie rustplek gevonden op de bloeiende Weegbree. Op de achtergrond het water van de Drentse Aa.

Noordse stormvogels boven zee met op de achtergrond de bergen van Bereneiland. Gefotografeerd vanaf de boot (de Prof. Molchanov) op weg naar Spitsbergen. De Noordse stormvogels zijn in de noordelijke streken meer bruin van kleur.

Ik begrijp niet dat libellen vaak een dun sprietje of stengeltje als zitplaats kiezen. Bij het minste zuchtje wind zwiepen ze al heen en weer. Dan valt het niet mee om een scherpe foto van zo’n insect te maken en focus-stacking kan je meestal helemaal vergeten.

Zeldzaamheid is een relatief begrip. De Kempense heidelibel staat in Nederland te boek als zeer zeldzaam, maar in de Weerribben en dan met name in het Woldlakebos zijn de omstandigheden zo goed voor deze soort dat ze daar nu in grote aantallen rondfladderen. Wel bijzonder is dat er nu heel weinig andere soorten libellen zijn.

Een vrouw met een sabel? Jawel, het vermeende “wapen” lijkt sprekend op een sabel: een beetje gebogen en zijdelings afgeplat. Maar het lijkt gevaarlijker dan het is. Sabelsprinkhanen steken niet. De sabel is niets anders dan een legboor. Na de paring duwt het vrouwtje de sabel in de grond en legt daar haar eitjes. In het voorjaar komen de piepkleine en heel kwetsbare nimfen uit de eitjes. Vanaf midden augustus tot diep in september kunnen we de volwassen sabelsprinkhanen vinden.

In 2001 gefotografeerd op Velvia-diafilm tijdens een fotoreis in de USA. Een minilandschapje, maar je kunt er ook een Jugendstil tafereel in zien.

Op het eiland Hoi, het meest zuidelijke eiland van de Orkney-archipel vinden we een keienstrand met fraai gekleurde rolstenen die in de loop der eeuwen door de alsmaar eroderende werking van de branding afgerond zijn. Lastig om overheen te lopen maar wel de moeite waard om aansprekende composities te vinden.

Soms ligt het zomaar voor je voeten, een patroon van rolstenen op een keienstrand in Schotland. Nog even het statief in de juiste positie manoeuvreren voor de compositie en daar istie.

Onder invloed van de eeuwenlange eroderende werking van het water ontstaan abstracte patronen.

"Daar ben ik ook geweest". Een van de hotspots op het eiland Skye is Elgol beach. Bas Oosterom heeft daar op deze site al fraai fotowerk van laten zien. Op de achtergrond van deze foto zien we een van de bergen van de Black Cuillin Hills. Een bijzonder geologisch verschijnsel is de honingraatstructuur die in de loop der eeuwen in de rotswand is ontstaan door een speciale vorm van erosie.

Vroeger zag je het overal, korenvelden omringd door stroken met akkerplanten zoals korenbloemen, kamilles en klaprozen. Daarna kwam er een periode waarin het beleid meer op efficiëntie en productie werd gericht met kunstmes en “onkruidbestrijdingsmiddelen” en verdwenen de akkerkruiden. Gelukkig komen er nu weer milieubewuste akkerbouwers (geen BBB) die teruggrijpen op de oude, beproefde methoden.

Van harte gefeliciteerd Leo Vogelenzang,  je fraaie foto "Welkome zomergast" heeft de ereplaats onder Spotlight veroverd!

Klik hier om de originele inzending van Leo te bewonderen.

 

De Bloedrode heidelibel (Sympetrum sanguineum) is een van de meest algemene libellen van Nederland. De soort dankt zijn naam aan de dieprode kleur van de mannetjes, de vrouwtjes zijn geel van kleur. De zeldzame Kempense heidelibel (zie voorgaande upload) heeft ook zwarte poten, maar een anders gevormd achterlijf, met druppelvormige vlekjes.

Wat vroeger dan verwacht maar hij is er weer, de Kempense heidelibel (Sympetrum depressiusculum). Deze mooie soort werd in Nederland voor het eerst gezien in de Kempen in Noord Brabant, vandaar de naam, maar heeft daarna de weg gevonden naar de Weerribben, waar hij het heel goed doet. Deze soort wordt nog steeds beschreven als zeldzaam. Maar zeldzaamheid is een relatief begrip want de Kempense heidelibel kan in de zomer in de Weerribben in grote aantallen worden waargenomen.

In 2018 brak bij een storm een van de vier wieken van deze beeldbepalende spinnekopmolen af en dat was een dure grap . Dankzij subsidies en donaties kon de molen in 2021 na restauratie weer geopend worden waarbij ook zijn oorspronkelijke functie bij de bemaling van de polder weer in ere werd gesteld.

Het oude cultuurlandschap van de Weerribben in de Kop van Overijssel met de petgaten (weeren) waar vroeger de turf uit gewonnen werd en de ribben waar de turf te drogen werd gelegd.

Tijdens een fotoreis in Spanje zag ik op een bergweggetje iets groens op het wegdek. Het was een Bidsprinkhaan. Ik pakte hem met mijn zakdoek op en zette hem op een takje met rozenbottels, waar hij rustig ging zitten bidden. Na de fotosessie bedankte ik hem voor de medewerking en hij mij voor zijn redding. Gefotografeerd in 2006 met mijn eerste digitale camera, de Canon EOS 20D.

Langpootmuggen behoren tot de orde van de Diptera (Tweevleugeligen), waartoe ook muggen en vliegen toebehoren. Zoals bij alle Diptera zijn de achtervleugels veranderd in knotsvormige orgaantjes die bij langpootmuggen goed zichtbaar zijn. Deze orgaantjes hebben een functie bij het evenwicht en de vluchtstabilisatie. Volwassen langpootmuggen eten niet meer en zijn dus onschadelijk, in tegenstelling tot hun larven (emelten) die zich tegoed doen aan allerlei tuinbouwgewassen. Focus-stack van drie.

Soms is de rups mooier dan de vlinder die hij uiteindelijk wil worden. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het functioneel is want hij valt behoorlijk op in het groene riet. Een focus-stack van drie opnamen bij f:4,5 om de achtergrond onscherp te houden.

Bryce Canyon is een Nationaal Park gelegen in het zuidwesten van de Amerikaanse staat Utah en is beroemd om zijn unieke, sterk geërodeerde rotsformaties van rood gekleurd zandsteen. Deze foto is gemaakt in 2001 op Velvia diafilm en nadien gedigitaliseerd.

Welke is beter?

Een weitje vol met pinksterbloemen maar geen Oranjetipje te zien. Aan de rand daarvan een paar koolzaadbloemen en jawel één vouwtje.

Net als een misdadiger komt een landschapsfotograaf graag op eenzelfde plek weer terug. Hij weet wat de ideale compositie is, maar de omstandigheden zijn net weer even anders. In dit geval iets meer voorjaar, maar de Gagel is nog steeds mooi donkerrood. Wordt vervolgd.

Wildemanskruid (Pulsatilla vulgaris) groeit voornamelijk op Zuid-Europese kalkrijke graslanden. Vroeger kwam deze soort ook Nederland voor, maar werd waarschijnlijk door de mens ingevoerd. Tegenwoordig wordt de plant wel gekweekt als tuinplant.

Cistus ladanifer is een plant uit de familie van de zonneroosjes en groeit in het westen van het Middellandse Zeegebied waar hij hele landschappen kan overwoekeren. De bloemen hebben vijf papierachtige, kreukelige kroonblaadjes, die in de loop van de dag glad trekken en ’s avonds afvallen. Het is een groenblijvende struik die tot 3 m hoog kan worden. In Nederland wordt deze soort als min of meer winterharde tuinplant gekweekt. Voortschrijdend inzicht. Focus-stack van acht opnamen.

Op de grens van Overijssel en Flevoland. gefotografeerd vanaf de de oude Zuiderzeedijk. Op de achtergrond het Vogeleiland in het Zwartemeer. In dit beeld de horizon precies in het midden gelegd omdat boven en beneden de horizon even belangrijk is.